درام در سینما
درام از این جنبه می‌تواند به معنی یک نمایش تئاتری و یا نمایش رویدادهای داستانی برای گروهی از تماشاچیان باشد.
اگر بخواهیم به زبانی دقیق‌تر حرف بزنیم، درام هنری تقلیدی است که از عوامل متعددی چون روایت داستانی، شخصیت‌ها، صحنه‌آرایی، بازیگری، افکت، لباس، دیالوگ و غیره تشکیل می‌شود.
با این حال، هر نوع نمایشی را می‌توان دراماتیک نامید. مارتین اسلین (Martin Esslin) معتقد است پانتومیم، سیرک، تئاتر خیابانی، اپرا، سالن کنسرت موسیقی، کاباره، رخدادها و هنرهای نمایشی در چارچوب درام و دراماتیک بودن می‌گنجند، اما در عین حال، در برخوردی دقیق‌تر، برخی از ویژگی‌های دراماتیک بودن را نیز ندارند.
برخی مواقع نمایش‌هایی نظیر رژه ارتش، کنسرت‌ها، مسابقات فوتبال و کارناوال‌های خیابانی هم درام نامیده می‌شوند که این موضوع به ابهام موجود در مورد توصیف درام می‌افزاید. دو جزء اصلی که در تمامی صورت‌های درام یافت می‌شوند، عنصر اجرا و بازیگری در حضور تماشاگر است.
بیشتر مفسران معتقدند درام در آیین‌های مذهبی و مراسم یونان باستان ریشه دارد. با پیچیده‌تر شدن این آیین‌ها و افزایش جنبه‌های نمایشی آنها، تمایز بین شرکت‌کنندگان و کسانی که در آن شرکت نداشته‌اند، در واقع در تمایز قائل شدن بین بازیگران و تماشاچیان نمود پیدا کرده است.
رفته رفته نوعی تئاتر غیر مذهبی که در آن عناصر آیینی کمتر دیده می‌شد، به وجود آمد. عملکرد اصلی این نوع تئاتر، سرگرم کردن تماشاچیان بود و به این منظور از نمایشنامه‌نویسان، هنرپیشگان و عوامل حرفه‌ای صحنه استفاده می‌کرد. درام تا قبل از ظهور فناوری‌های تولید فیلم در قرن بیستم، کماکان با صحنة تئاتر پیوند خورده بود. امروزه مردم درام را بیشتر به وسیلة صفحه و پرده نمایش می‌بینند تا بر صحنة تئاتر.
شخصیت دراماتیک فیلم، در نظریه انتقادی، کمتر به تنهایی مورد توجه قرار گرفته و عمدتاً تحت‌الشعاع مقولاتی چون نظریه، بازیگری، نظریه مولف، نظریه ژانر و یا نظریه روایت قرار داشته است.
از آنجا که فیلم‌های بلند داستانی صورتی از درام هستند، نظریه‌پردازان فیلم برای توصیف ژانرهای مختلف و عناصر سینمایی ترجیح داده‌اند از عبارت‌هایی دیگر استفاده کنند. ملودرام در این میان یک استثنا است.
ملودرام که از واژه درام مشتق شده، از دهه 70 به بعد در توصیف فیلم‌های عاشقانه، عاطفی و احساس‌برانگیز به کار رفته است.
نظریه فیلم همیشه تلاش کرده است تا بر تفاوت‌ها تأکید کند و شباهت‌های بین فیلم داستانی و دیگر صورت‌های دراماتیک را کمرنگ جلوه دهد. نظریه‌پردازان درام از دهه 80 در رشته‌های دیگری چون مطالعات تئاتر و مردم‌شناسی، این افکار تعجب‌آمیز را به چالش خوانده‌اند.